Aan alle mooie dingen komt een einde. Dat hebben we tijdens onze reis veelvuldig mogen ervaren, maar wat ons betreft is het leven te kort om daarvan te balen. Ieder einde is ten slotte het begin van iets nieuws. Je hoeft daar vervolgens alleen nog maar iets moois van te maken en dan is de cirkel weer rond. In de meeste gevallen gaat dat ons bijzonder goed af, zo ook in het laatste hoofdstuk van onze reis.
Oost west, thuis best
Eindelijk vakantie
Visums aanvragen, tickets boeken, research doen, budgetteren, routes uitstippelen, accommodatie reserveren, mobiele nummers regelen, auto’s kopen en verkopen, reisverslagen schrijven. Het is soms hard werken, dat reizen. Logisch dat er dan een moment komt dat je behoefte hebt aan vakantie. “Welverdiend”, vinden wij — met een knipoog.
Bigger is better
Het begint al op onze eerste dag in Amerika. Tijdens een reclameblok op de radio klinkt plotseling een overenthousiaste mannenstem: “Bigger is always better, Larry!”. De boodschap van de reclame kunnen we ons niet herinneren, maar die stem is blijven hangen. Met grote regelmaat imiteren we deze uitspraak, want vrijwel dagelijks worden we ermee geconfronteerd dat veel Amerikanen leven in de veronderstelling dat groter ook daadwerkelijk beter is.
Canyons en cowboys
Een ruig, dorstig landschap ligt aan onze voeten, gevormd en geteisterd door de elementen. Een warme, droge wind blaast in ons gezicht. Met samengeknepen ogen turen we naar de horizon, die door de zinderende hitte lijkt te golven. We zijn in het land van The Good, the Bad and the Ugly. Het land van de Marlboro Man. Het land van canyons en cowboys.
Net als in de film
Onze roadtrip door de Verenigde Staten start aan de westkust, in de staat Californië. We beginnen in Los Angeles. Hier vindt de Amerikaanse filmindustrie zijn oorsprong, welke door de jaren heen voor een groot deel ons beeld van Amerika heeft bepaald. Maar of het er in het land van de onbegrensde mogelijkheden daadwerkelijk zo aan toegaat als in de film?
Made in China
Geachte mijnheer/mevrouw, ik heb echt geen tijd om een week te wachten op mijn visum. Ik wil heel graag… “Moet ik hier ‘boeken’ schrijven of is ‘kleding’ ook goed? Maakt niet uit? Ok.” …kleding kopen in Shenzen. Wilt u mij alstublieft met spoed een visum verstrekken? Alvast heel erg bedankt.
Bij een klein bemiddelingsbureau, ergens driehoog achter in Hong Kong, schrijven we allebei een vergelijkbare brief aan de Chinese immigratiedienst. Voor het vasteland van China hebben we namelijk nog een visum nodig.
Vliegen zonder vleugels: Deel 2
“Drie, twee, één… krijg nou wat!”
“Wat?” vraagt Jolanda.
“…hij doet het niet meer.”
“Nee toch zeker?”
“Ik vrees van wel.”
“Wat nu?”
Precies op het moment dat Jolanda – zoals Roy in het vorige verslag – langs de Japanse Alpen vliegt, besluit Roy’s camera ermee op te houden.
Vliegen zonder vleugels: Deel 1
Onze aankomst in Japan is er één om nooit te vergeten. Het moment dat we in de buurt van ons hotel het metrostation uitkwamen, zullen we ons eeuwig blijven herinneren. De avond was zojuist gevallen. Daar stonden we dan, met onze backpacks op de rug, omgeven door neonreclames, moderne gebouwen, reusachtige videoschermen en voorbijzoevende treinen. Alsof we in het oog van een tornado terecht waren gekomen, wervelde Tokio om ons heen.